کد مطلب:33538 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:146

توبه كردن نوعی عصیان در برابر خویشتن و دریدن پرده ی غرور است. توبه دامنه ی بلندی دارد و فقط به توبه از كارهایی كه شرعا گناه محسوب می شوند، منحصر نمی باشد. البته در آنجا كه انسان تجری می كند و در برابر خداوند به جسارت می ایستد و كار بدی انجام می دهد، باید توبه كند. ولی توبه عارفان، دریدن پرده ی غرور و چشم برگرفتن است از هر چه جز خداست. انسانهایی كه می توانسته اند در برابر مصنوعات خویش ایستادگی كنند، بسیار اندك شمارند. رمان نویسی نوشته است كه ما قهرمانان رمان را ابتدا خود می سازیم، اما رفته رفته در میانه ی كار، قهرمانها در مقابل ما ایستادگی می كنند. این سخن بسیار درست است. ما آدمیان همه رمان نویس هستیم و زندگیمان رمان است. قهرمانهایی خلق می كنیم كه عبارتند از همین كارهایی كه انجام می دهیم، سخنانی كه می گوییم و چیزهایی كه می سازیم. و به محض آنكه كاری كردیم، یا سخنی گفتیم، قهرمانی می آفرینیم كه بر ما سوار می شود و ما را برده ی خود می سازد. كمتر كسی است كه این رابطه را به معنای صحیح و واقعی اش حفظ كند و از این غرور و غفلت نجات یابد. این امر از اصناف مهم اغتراری است كه آدمیان در این عالم به آن گرفتارند.